There's a Man in the Habit of Hitting Me on the Head with an Umbrella
There's a man in the habit of hitting me on the head with an umbrella. It's exactly five years today that he's been hitting me on the head with his umbrella. At first I couldn't stand it; now I'm used to it.
I don't know his name. I know he's average in appearance, wears a gray suit, is graying at the temples, and has a common face. I met him five years ago one sultry morning. I was sitting on a tree-shaded bench in Palermo Park, reading the paper. Suddenly I felt something touch my head. It was the very same man who now, as I'm writing, keeps whacking me, mechanically and impassively, with an umbrella.
On that occasion I turned around filled with indignation: he just kept on hitting me. I asked him if he was crazy: he didn't even seem to hear me. Then I threatened to call a policeman. Unperturbed, cool as a cucumber, he stuck with his task. After a few moments of indecision, and seeing that he was not about to change his attitude, I stood up and punched him in the nose. The man fell down, and let out an almost inaudible moan. He immediately got back on his feet, apparently with great effort, and without a word again began hitting me on the head with the umbrella. His nose was bleeding and, at that moment, I felt sorry for him. I felt remorse for having hit him so hard. After all, the man wasn't exactly bludgeoning me; he was merely tapping me lightly with his umbrella, not causing any pain at all. Of course, those taps were extremely bothersome. As we all know, when a fly lands on your forehead, you don't feel any pain whatsoever; what you feel is annoyance. Well then, that umbrella was one humongous fly that kept landing on my head time after time, and at regular intervals.
Convinced that I was dealing with a madman, I tried to escape. But the man followed me, wordlessly continuing to hit me. So I began to run (at this juncture I should point out that not many people run as fast as I do). He took off after me, vainly trying to land a blow. The man was huffing and puffing and gasping so that I thought, if I continued to force him to run at that speed, my tormenter would drop dead right then and there.
That's why I slowed down to a walk. I looked at him. There was no trace of either gratitude or reproach on his face. He merely kept hitting me on the head with the umbrella. I thought of showing up at the police station and saying, "Officer, this man is hitting me on the head with an umbrella." It would have been an unprecedented case. The officer would have looked at me suspiciously, would have asked for my papers and begun asking embarrassing questions. And he might even have ended up placing me under arrest.
I thought it best to return home. I took the 67 bus. He, all the while hitting me with his umbrella, got on behind me. I took the first seat. He stood right beside me, and held on to the railing with his left hand. With his right hand he unrelentingly kept whacking me with that umbrella. At first, the passengers exchanged timid smiles. The driver began to observe us in the rearview mirror. Little by little the bus trip turned into one great fit of laughter, an uproarious, interminable fit of laughter. I was burning with shame. My persecutor, impervious to the laughter, continued to strike me.
I got off - we got off - at Pacifico Bridge. We walked along Santa Fe Avenue. Everyone stupidly turned to stare at us. It occurred to me to say to them, "What are you looking at, you idiots? Haven't you ever seen a man hit another man on the head with an umbrella?" But it also occurred to me that they probably never had seen such a spectacle. Then five or six little boys began chasing after us, shouting like maniacs.
But I had a plan. Once I reached my house, I tried to slam the door in his face. That didn't happen. He must have read my mind, because he firmly seized the doorknob and pushed his way in with me.
From that time on, he has continued to hit me on the head with his umbrella. As far as I can tell, he has never either slept or eaten anything. His sole activity consists of hitting me. He is with me in everything I do, even in my most intimate activities. I remember that at first, the blows kept me awake all night. Now I think it would be impossible for me to sleep without them.
Still and all, our relations have not always been good. I've asked him, on many occasions, and in all possible tones, to explain his behavior to me. To no avail: he has wordlessly continued to hit me on the head with his umbrella. Many times I have let him have it with punches, kicks, and even - God forgive me - umbrella blows. He would meekly accept the blows. He would accept them as though they were part of his job. And this is precisely the weirdest aspect of his personality: that unshakable faith in his work coupled with a complete lack of animosity. In short, that conviction that he was carrying out some secret mission that responded to a higher authority.
Despite his lack of physiological needs, I know that when I hit him, he feels pain. I know he is weak. I know he is mortal. I also know that I could be rid of him with a single bullet. What I don't know is if it would be better for that bullet to kill him or to kill me. Neither do I know if, when the two of us are dead, he might not continue to hit me on the head with his umbrella. In any event, this reasoning is pointless; I recognize that I would never dare to kill him or kill myself.
On the other hand, I have recently come to the realization that I couldn't live without those blows. Now, more and more frequently, a certain foreboding overcomes me. A new anxiety is eating at my soul: the anxiety stemming from the thought that this man, perhaps when I need him most, will depart and I will no longer feel those umbrella taps that helped me sleep so soundly.
Bespreking
Titel: De titel, There's a Man in the Habit of Hitting Me on the Head with an Umbrella, verwijst naar de letterlijk beschreven gebeurtenissen in het verhaal. Op het eerste gezicht doet de titel slechts vermoeden dat dit een hilarische comedy is en dit nodigt uit om het verhaal te lezen.
Plot: Vijf jaar geleden zat de hoofdpersoon rustig op een bankje in het park, wanneer hij plotseling iets op zijn hoofd voelt tikken. Het bleek een wildvreemde man te zijn, die hem om geen enkele reden met een paraplu op zijn hoofd bleef slaan. De hoofdpersoon was hier natuurlijk niet van gediend en probeerde de man af te schudden. Hij probeerde hem te slaan, hij probeerde weg te rennen, maar niets hielp. Hij bleef maar met zijn paraplu doortikken op het hoofd van de ikpfiguur.
Ondanks dat omstanders hem steeds uitlachen en nakijken, beseft de ikfiguur steeds meer dat hij eigenlijk niet meer zonder dat getik op zijn hoofd kan. Na vijf jaar is hij er zo aan gewend geraakt, dat hij waarschijnlijk niet meer in slaap kan vallen als het zou stoppen. Als hij wil kan hij het zo stoppen. Hij kan de man met de paraplu vermoorden, of zichzelf ombrengen. Maar deze gedachte maakt hem eerder bang. Hoe kan hij anders ooit nog in slaap komen?
Personages: In dit verhaal komen slechts twee hoofdfiguren en wat omstanders voor. Van de ik persoon en de man met de paraplu worden de namen niet genoemd. Je komt over beiden vrijwel niets te weten. Er wordt enkel over de relatie die ze met elkaar hebben gesproken. Daarom zijn deze twee personages simple characters.
Omgeving: De omgevingen spelen in dit verhaal maar een heel kleine rol. Het duidt enkel aan waar de personages op dat moment zijn. Er wordt gewoon kort over gedaan. Zo vindt er een scène plaats in de bus en in het park. Meer kom je er ook niet over te weten.
Vertelsituatie: Je beleefd het hele verhaal door de ogen van de persoon die steeds op zijn hoofd wordt getikt. Het verhaal wordt verteld aan de hand van de ik-vertelsituatie, waardoor je ook niet weet wat er zich allemaal in het hoofd van de man met de paraplu afspeelt. Je kijkt met net zo veel verwarring tegen het verhaal aan als dat de ikfiguur dat doet. Daarbij moet wel vaak opgemerkt worden dat het verhaal van de verteller op een subjectieve manier overkomt, waardoor sommige dingen wat overdreven verteld kunnen zijn.
Deze vertelsituatie past echter perfect bij dit verhaal. Het zorgt ervoor dat het verhaal mysterieus blijft en geeft het ook een extra humoristische draai mee.
Thema: Op het eerste gezicht en vooral in het eerste deel lijkt dit verhaal slechts een hilarische comedy, niets meer en niets minder. Een man wordt constant gevolgd door een andere man die hem continue met een paraplu op zijn hoofd blijft tikken. Alsof het zijn levensmissie is blijft deze meneer doorslaan. Naarmate je het verhaal doorleest merk je dat er een wending aan zit. Opeens lijkt de man niet meer zonder dat getik te kunnen. De schrijver wil hiermee laten zien dat hoe vaak we ook beweren dat we iets irritant vinden, we er toch zodanig aan gewend raken dat we er van gaan houden en niet meer zonder mee kunnen.
Stijl: Het verhaal wordt op een vrij makkelijke en eenvoudige manier verteld. Het is daardoor erg makkelijk te begrijpen. Aan de andere kant zet de schrijver je wel aan het denken over het thema. Hij geeft niet helemaal duidelijk aan wat hij ermee bedoeld, maar iedereen kan hier zijn eigen invulling aan geven.
Eigen mening
Dit is een van de weinige verhalen die werkelijk een glimlach op mijn gezicht heeft doen toveren. Vooral het eerste deel is gewoon kurkdroge komedie, wat de schrijver op een hilarische wijze verwoord. Later merk je dat het niet enkel komedie is, wat in dit verhaal aanwezig is. Er valt een emotioneel tintje over het verhaal wat je erg aan het denken zet. De schrijver heeft dit heel erg goed gecombineerd, waardoor het verhaal een breed publiek zal trekken. Een erg vermakelijk verhaal dus.
Door: Fernando Sorrentino
Bron: http://www.eastoftheweb.com/short-stories/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten